.

.

zondag 22 april 2018

een ode aan de herinnering

Je rent door de straten, de wereld kleurt zachtroze
Je roept nog naar de mensen achter je
en je zomerjurkje wordt tegen je benen gedrukt.
Je haren vol zand
Buitenadem blijf je rennen. 

Een sterrenhemel voor je ogen
Je zit op de brug en geeft de fles door
Je hoort gelach van vrienden waarvan je de namen niet meer weet 
en je vraagt je af of het wel zulke goede vrienden waren

Je wordt wakker en ligt in een groot, warm bed
een deken omarmt je
je draait en draait, staat op, 
en loopt naar de deur,

De kamer verandert in een feest,
daar zijn lichten en het is druk.
Confetti dwaalt door de ruimte en landt op je hoofd,
Je voelt kou, het is sneeuw, 

Je staat midden in de stad in een tuintje achter de kerk,
kleine vlokjes maken een verschil, kleuren de wereld wit,
je nestelt je in je jas,
als je merkt dat je in de armen van degene staat
waarin je in al die herinneringen naar op zoek was. 

Herinneringen zijn grappig,
omdat je denkt dat ze je een beeld geven van hoe iets is,
van hoe iets geweest is, 
terwijl het in feit niets meer is dan een herinnering,

Heb je wel eens meegemaakt dat je een bepaald gebeurtenis anders lijkt te herinneren dan je vrienden? Dat je bepaalde woorden of gebaren anders hebt opgevat dan de rest? Dat iedereen een andere versie lijkt te hebben van die ene avond. 

Je fietst op een weg waar je niet zou mogen fietsen
en je vrienden bevinden zich rechts van je, op het fietspad
Je roept nog dat het allemaal wel meevalt, 
als je getoeter hoort. 

Je staat op het station, 
waar je trein voor de zoveelste keer vertraging heeft.
Je buigt je over je kop koffie en ruikt. 

Je waant je in een Italiaans café waar geroepen wordt 
in talen die je niet lijkt te begrijpen.
Dan hoor je je naam.

Met de Mediterrane zon op je huid voel je je warm,
als je merkt dat je je armen hebt gelegd rond iemand 
die niets meer is dan een herinnering. 

Herinneringen zijn als sterren en jouw hoofd is jouw sterrenhemel.
Je hoofd begint nachtzwart, waar herinneringen opkomen als sterren. 
Kleine puntjes van licht in je geheugen, 
ze vormen een pad, een figuur, ze maken
jou. 

De verbanden daartussen worden beelden,
sterrenbeelden.
Je geeft ze een naam en plaatst ze in een categorie.
In de hoop dat je ze dan nog voor je kan halen,
mocht het dan weer nacht worden.
In de hoop dat jij jouw herinneringen niet zal vergeten,
in de hoop dat de hoofdrolspelers van jouw herinneringen jou niet zullen vergeten. 

Want de angst om vergeten te worden,
hangt samen met de wil om herinnerd te worden. 

Ik neem het je niet kwalijk als je niet meer aan me denkt, 
het is je goed recht dat je verder bent gegaan.

Ik neem het je niet kwalijk als je wel nog aan me denkt,
ik denk ook aan jou. 


Geen opmerkingen:

Een reactie posten